umumi deli

çocuklarımıza iyi bir anne olamayacağım gerizekalı!
ruh sağlığım 27gr bişey kaldı. tükeniyor da git gide. gelip dur demelisin buna yoksa sokakta gezen o saçı pislikten doğal rasta olmuş tiplerden olacağım. kendimi siyah çöp poşetlerine sarıp köşelerde uyuyacağım. hakikaten hiç parlak değil haliyet-i ruhiyem. çok çaba sarfediyorum ama toparlayamıyorum kendimi. bir kaç yazı sonra sana artık çok geç yazmaktan korkuyorum. (gerçi yer misin bilmiyorum. sen bu blogu okuyorsan zaten çoktan sahiplenilmişsindir tarafımdan) seni hiç bulamayıp 30 40 yıl sonra buraya;
sevgili prensim biraz önce kedileri besledim ve yine bütün gün boyunca pencerede bekledim seni. biliyorsun ki romatizma ve kemik erimesi var artık ortaköyde istiklalde arayamıyorum o yüzden... içerikli yazılar yazmak istemiyorum!
bu arada müstakbel kayınvalidemin de kulaklarını çınlatıyorum her geçen gün...